In 2006 werd ik als gevolg van mijn tweede psychose met grootheidswaan, gelabeld met een psychische ongeneeslijke hersenziekte, genaamd Bipolaire Stoornis. Het was niet makkelijk om te accepteren dat ik volgens de psychiater een  stoornis had. Goed bedoeld hoor, dat geloof ik zeer zeker en naar wat voor een gedrag ik had laten zien ook een logisch label. Het kwam bijna voor 95% overeen met wat er omschreven staat in het grote Diagnosehandboek (DSM) die psychiaters gebruiken om mensen te kunnen diagnosticeren, zodat onder andere verzekeraars de behandeling kunnen vergoeden. Ik had echt wel even wat ondersteuning nodig en mijn diagnose heeft mij dan ook een tijd geholpen bij mijn acceptatieproces van mijn verwarde gedrag wat ik vertoonde. 

De eerste keuze qua medicatie  ter voorkoming van een volgende episode was op dringend advies van mijn psychiater het slikken van Lithium. Eerst moest mijn hart gecontroleerd worden of het sterk genoeg was om dit middel aan te kunnen. Dat kon, dus het slikken kon beginnen. Ik vroeg destijds aan mijn psychiater of ze zeker wist dat ik dan nooit meer zou ontregelen? Dat kon ze niet. Enkel vanuit de statistieken moest ik geloven dat mensen die lithium slikken, minder gauw opnieuw in een psychose terechtkomen maar garanties kon ze niet geven. Ook kon deze psychiater mij niet uitleggen hoe het middel precies werkt, alleen dat het werkte en daarmee moest ik het doen. Te veel vragen stellen, werd niet echt op prijs gesteld. Een blik op haar horloge en een neerbuigende blik of zucht waren de non-verbale signalen waar ik het mee moest doen. Ik was ziek, had een stoornis en zij kon mij helpen dat was de verhouding die zij mij duidelijk liet merken. Zij wist het beste wat goed voor mij was en kritische vragen stellen haalde haar duidelijk uit haar comfortzone.

Wel vertelde ze eerlijk dat lithium ook voor bijwerkingen kon zorgen. Een droge mond was veel voorkomend en afvlakking op verschillende leefgebieden. Daarnaast waren regelmatige bloedcontroles nodig om te controleren of niet, per ongeluk mijn nieren of mijn schildklierwerking zou verminderen als gevolg van het zware wondermiddel.

Na twee jaar slikken, kwamen we er na de controle in 2008 erachter dat mijn schildklierwerking het voor een groot deel had opgegeven. Ik hoefde me er volgens haar  niet zoveel zorgen over te maken want er waren medicijnen die, die werking konden overnemen. Dat als ik de schildkliermedicatie niet slik, ik kan sterven is ook waar, maar er was ook geen alternatief en ik moest maar dankbaar zijn voor dit aanvullende geneesmiddel wat mij werd geboden. Dus zo kwam schildkliermedicatie ook in mijn leven en ik accepteerde deze toevoeging maar het gaf me wel een naar onderbuikgevoel. Ik was bang dat ook mijn nieren het zouden begeven als eventuele bijwerking. 

Dat een traag werkende schildklierwerking ook kan zorgen voor stemmingswisselingen werd mij niet verteld. De psychiaters checkten alleen of de waarden nog binnen een bepaalde bandbreedte vielen en controleerden of de werking van andere belangrijke organen niet  zouden verminderden. Dat mijn psychiater weinig verstand had van schildkliermedicatie heb ik de laatste jaren ervaren. Mijn huisarts durfde op de randjes van de bandbreedte mij wat hoger te doseren waardoor mijn gemoedsrust en stemming verbeterde. 

Toen ik 4 jaar geleden na een wat drukke periode hulp vroeg aan mijn psychiater en hulpverlener omdat ik slecht sliep en me wat somberder voelde, kreeg ik mijn hulpverleners sowieso al niet te pakken. Uiteindelijk adviseerden ze mij naast Lithium en Euthyrox toch ook aanvullend maar een antidepressiva te gaan gebruiken. Dat gebeurde wel vaker bij mensen die zo lang lithium slikten en onder behandeling waren van een ernstige psychiatrische aandoening zoals ze mij gelabeld hadden. Ze vroegen niet wat ikzelf dacht nodig te hebben. Ik dacht dat ik met wat slaapmedicatie eerst wel voldoende geholpen zou zijn.

Omdat ik mijn hulpverleners sowieso niet te pakken kreeg op het moment dat ik ze nodig had, adviseerde mijn partner om onze nieuwe huisarts te benaderen.  Zij vroeg alsof ze een opleiding tot ervaringsdeskundige had gevolgd op gelijkwaardige wijze wat ik dacht nodig te hebben. Ik gaf aan in ieder geval eerst voor twee dagen slaapmedicatie en daarna zien we wel verder. Zogezegd, zo gedaan. Ik voelde me gehoord en begrepen door haar. Het echt gehoord en begrepen worden was in mijn beleving zoveel waardevoller en gelijkwaardiger dan ik gewend was. het voelde als een enorme opluchting en de helft van de frustraties waren al verdwenen. 

Mijn huisarts adviseerde mij daarnaast om in therapie te gaan omdat ze na het hebben gelezen van mijn autobiografie. Ze zag in dat ik steeds weer na hoge pieken in diepe dalen terechtkwam. Zij adviseerde mij dat ik de patronen inzichtelijk moest zien te krijgen die ervoor zorgden dat ik steeds weer in zelf gecreëerde valkuilen terechtkwam.

Op eigen initiatief en op haar advies verruilde ik de specialistische GGZ voor de Basis GGZ. Ik stopte een tijd met mijn werk als ervaringsdeskundige en ging intensief met mij zelf aan de slag.

Ik kreeg het advies om even geen doel na te streven en te accepteren dat ik goed genoeg was zoals ik was. Zelfs met mijn minimale energielevel moest ik omarmen.

Tegen het eind van de behandeling ben ik gestopt met het slikken van lithium omdat, dat een doel van mij was, ter afsluiting van de reguliere therapie. Deze afbouw begon ik  nadat mijn verpleegkundig specialist mij vertelde,  niets meer voor mij te kunnen betekenen omdat ik goed inzichtelijk had gekregen wat ervoor zorgde dat ik steeds uit balans raakte. Vervolgens ben ik twee jaar lang enkel en alleen onder behandeling gebleven bij mijn huisarts tot dat ik op een gegeven moment vroeg om een nieuwe afspraak en zij aan mij vroeg of ik nu niet een keer uitgedokterd was? Een mooiere bevestiging van haar vertrouwen in mij als mens zonder diagnose en zonder farmaceutische hulpmiddelen, kon ik natuurlijk niet krijgen. Nu na drie jaar kan ik concluderen dat ik weer veel beter kan voelen en precies dat is, wat mijn leven glans geeft. 

Het kan dus toch!  Een stabiel leven zonder lithium. Naast mijn huisarts, mijn partner, mijn energetisch therapeut en een paar vriendinnen, had ik niemand op de hoogte gesteld van het feit dat ik geen lithium meer slikte. Ik had de afspraak met mezelf gemaakt dat als ik na twee jaar nog stabiel zou zijn, ik deze ervaring zou gaan delen en heb ik de beslissing genomen mij niet meer te identificeren met het hebben van een ongeneeslijke psychiatrische aandoening. Ik voel me vrij en dankbaar dat ik mijn creativiteit, levenslust en geluksgevoel weer terugvond. 

Wel gebruik ik als ondersteuning tegenwoordig een natuurkundig kruid welke is afgestemd en geadviseerd door mijn Homeopatisch arts. Ik kwam bij hem met de vraag of er eventueel ook een alternatief is voor mijn schildkliermedicatie. Hij schreef een kruid voor.  Sinds ik het natuurlijk kruid slik, is mijn schildklier zich daadwerkelijk aan het herstellen en slik steeds minder farmaceutische middelen en zit nu op 75 mg waar het voorheen 137 mg was. Dat is meetbaar aan de hand van mijn bloedcontroles. Mogelijk werkt mijn schildklier straks ook weer volledig. Ik zou niet de eerste zijn die dat voor elkaar heeft gekregen dankzij homeopathie en misschien heeft het stoppen met lithium ook een positief effect?  Ook zorgt het winterzwemmen voor een enorme boost aan gezondheidsverbeteringen. 

Ik wil hier absoluut geen promotieverhaal neerzetten of ook maar iemand adviseren om zomaar met medicatie te stoppen. Ik begrijp dat eenieder ook hierin zijn of haar eigen pad bewandeld en dat nodig heeft waar hij of zij vertrouwen in heeft. Dat kan van alles zijn en  zeer  ook medicatie. Het heeft mij ook jarenlang een veilig gevoel gegeven. Toch ben ik blij dat steeds meer hulpverleners open staan voor afbouw van medicatie, indien mogelijk. 

Ik heb mijn leven inmiddels drastisch aangepast en mijn verslavingen zoals het eten van veel zoet, social media, verwachtingen van anderen, bewijsdrang onderzocht en voor een groot deel uit mijn leven verbannen. Ik rook niet en gebruik bijna nooit alcohol en nooit drugs. Ik luister naar mijn lichaam en, hoe het mij haarfijn aangeeft wat ik nodig heb. Vaak rust of beweging. Zelfs als ik geen zin heb in rust of beweging. Juist dan is het vaak zo, dat ik juist dat extra nodig heb. 

Ik heb een veilige thuissituatie, een fijne partner en woon op een prachtige plek met veel dieren. Ik ben oprecht dankbaar dat ik me weer luchtiger en energievoller voel en van mijn vroegere hobby’s, mijn werk heb kunnen maken als zelfstandig ondernemer.

Dat was nooit gelukt zonder alle steun, vertrouwen, vriendschappen, goede verstandhouding met mijn familie. En dat was nooit gelukt zonder reguliere en alternatieve ondersteuning. Dat was nooit gelukt als ik niet de tijd had gekregen en genomen om aan mezelf te kunnen werken en dat was nooit gelukt zonder winterzwemmen en de het proces en de samenwerking met mijn oud dramadocent waardoor ik nu met een grote afstand kan terugkijken op mijn uitdagende en ontwrichtende ervaringen op fysiek en mentaal gebied uit mijn verleden. 

Eindelijk heb ik mijn leven in balans gekregen, leef op een golf waarbij ik soms heerlijk zichtbaar ben en ook heel graag onzichtbaar van de stilte geniet. Ik vergeet mezelf nooit meer en voel me krachtig, kalm en vol levensvreugde en heb mijn vroegere opgelegde identificatie met het hebben van een psychiatrische aandoening volledig losgelaten en ben ook niet bang meer voor een herhaling. Ik leef stap voor stap op basis van mijn intuïtie en vertrouw weer volledig in mezelf.